23 lipca 1944 roku Armia Czerwona wyzwoliła Majdanek.
Oto kilka wspomnień jednej z ostatnich więżniarek KZ Majdanek 86 letniej Hana Rozbruch
„Jest piękny zimowy dzień w roku 1941. Od prawie roku mieszkamy w Getcie(w Lublinie- przyp.Alexx). Wtedy przychodzą naziści i spędzają wszystkich mieszkanców do kupy.Także mnie i dwoje mojego małego rodzeństwa, Heima i Hele. Naszych rodziców zabrali już wcześniej do przymusowych robot.My – troje dzieci, zdani byliśmy wyłącznie na siebie.
„Mam osiem lat. Godzinami gnani jesteśmy przez wysoki do bioder śnieg. 10 kilometrów w lodowatym chłodzie. Ciągle na wschód.Z prawej i lewej strony trzymam za ręce moje rodzeństwo. Tylko ich nie puścić!. Setki idą z nami. Nikt nie pomaga ani nie troszczy się o nas dzieci..
Później stoimy przed tą bramą. Przede mną stoi niemiecki żołnierz z psem obronnym. Odrywa ode mnie rodzeństwo. Padam na kolana, zaczynam płakać i błagam: „Proszę, zostawcie Haima i Hele przy mnie, nie mamy przecież już rodziców
Ale Niemiec śmieje się tylko. Trochę później dowiaduję się, ze moje rodzeństwo zostało jeszcze tego samego dnia spalone”
Hana z klaunem w miejscu jej katorgi.
Ponieważ Hana mówi po niemiecku, zostaje wysłana do służby przy latrynach i musi wieczorami, przebrana za klauna, śpiewać i tańczyć dla strażników, którzy wieczorami zabawiają się, po codziennych mordach, przy dobrym jedzeniu, napitku i muzyce.
Musi więc każdego wieczora występować dla tych, którzy zamordowali jej rodzeństwo, a póżna nocą przedzierać się do bloku nr 12, gdzie jest wciśnięta z wieloma innymi żydowskimi kobietami.
Pewnej nocy zostaje tak pobita przez pijanego strażnika, że, jak się okazało po latach, pękła jej czaszka.
Mimo tego musiała dalej grać klauna, bo wiedziała, ze odmowa, najlżejszy opór oznaczałyby natychmiastową śmierć.
„Najgorsza w KZ jest samotność. Nie ma moich rodziców. Rodzeństwo zagazowane. Myślę, ze nigdy nie będę już wolna. Ale chce przeżyć, chcę później opowiedzieć wszystkim moją historię.”
I rzeczywiście udaje jej się ucieczka z obozu.
Przyjaciel jej ojca, mający licencję na wywóz fekaliów z obozu, wywozi ją pewnej nocy pod podwójną podłogą w wozie do ich transportu na okoliczne pola.
Przez 18 miesięcy ukrywa ją pewna samotna chłopka w piwnicy jej drewnianego domu.
Po wyzwoleni obozu i Lublina znajduje w szpitalu swoich rodziców.
To jednak nie koniec jej gehenny. Powojenna Polska nie jest krajem dla Żydów, zresztą dla żadnych mniejszości, ma być krajem jednolitym narodowo.
Gdzie miała się podziać w tak krótkim czasie owa nienawiść do Żydów, powiększona jeszcze w czasie wojny przez niemieckich nazistowskich rasistów?
Rodzina zostaje kilka razy napadnięta, pobita. Decydują się wiec na emigracje do Palestyny. Uciekają z fałszywymi paszportami przez Czechosłowację, Austrie i Wochy do Hajfy, gdzie mieszka do dzisiaj.
W Majdanku Niemcy zamordowali ok. 78 tysięcy osób, w tym 59 tysięcy Żydów.
Liczby te powstały na podstawie badan z 2006 roku.
Zaraz po oswobodzeniu obozu mówiono o 1,7 mln ofiar, od 1948 roku o 360, jeszcze później o 235 tysiącach.
- (zob. Tomasz Kranz: Die Erfassung der Todesfälle und die Häftlingssterblichkeit im KZ Lublin. In: Zeitschrift für Geschichtswissenschaft. ZfG 55(2007), H. 3, S. 243.)
Wszystkie cytaty i zdjęcia pochodzą z:
http://www.bild.de/news/ausland/holocaust/bild-reportage-der-clown-von-majdanek-im-kz-musste-ich-um-mein-leben-tanzen-41891696.bild.html
Tuatj film o Hanie i więcej informacji, angielska wersja znajduje się na powyżej podanym linku bild.de
